Miał być wielki początek sezonu, a wyszło troszkę inaczej. Prognozy nie były zbyt optymistyczne, ale wiadomo – prognozy nie zawsze się sprawdzają. W sobotę też się nie sprawdziły, bo rzeczywistość okazała dużo gorsza niż zapowiedzi.
A zaczęło się całkiem przyjemnie. Przyjechałem do Leicester autobusem, potem przesiadłem się na miejską linię, która zawiozła mnie Beaumont Center. Stamtąd jeszcze jakieś 10 minut drogi piechotą, wejście do Beaumont Park, posłuchanie śpiewających ptaków i stanięcie w kolejce do kas. Ok. 14:20 otwarto stadion, więc mogłem zrobić zdjęcia tego obiektu, który kiedyś już miałem możliwość zobaczyć.
Tor w Leicester, to wg kształtu typowa angielska agrafka. Ta akurat ma 300 metrów długości, czyli niczym specjalnie nie imponuje. Tym co wyróżnia ten tor jest bardzo pofalowany teren. Na zdjęciach widać górki i dolinki zarówno na prostych, jak i na łukach. Myślę, że wielu naszych zawodników musiałoby się długo do tego owalu przyzwyczajać, a wielu pewnie nigdy by go nie zrozumiało.
Kibice mają sporo możliwości do oglądania żużla z różnych perspektyw. Jeśli jednak przyjdzie się później, to można mieć pewien problem ze znalezieniem dobrego miejsca, bo trybuny są niedużo wyżej od toru. Obok starto są dwie wyższe kryte trybuny, na przeciwległej prostej jest przykryta dachem niska trybuna, a reszta to miejsca stojące.
W tle widać było chmury, ale pogoda jakoś się trzymała i była pewna nadzieja na odjechanie zawodów. Zawodnicy zrobili obchód toru. Niektórzy szybko, niektórzy powoli. Większość została pozdrowiona przez grupę kibiców z Sheffield. Najdłużej chyba obchodził tor Dan Bewley, bo kibice często go pozdrawiali.
Zawody miały się składać z trzech turniejów. Oczywiście ten najważniejszy 20-biegowy + półfinał i finał. Do tego dwie czteroosobowe grupy zawodników na motocyklach 250cc.
Pozostało czekać na prezentację. Najpierw mechanicy wyprowadzili motocykle i ustawili jest przed wieżyczką sędziowska, a później zawodnicy pieszo tam maszerowali. No i niestety w momencie, gdy żużlowcy wyszli tor, zaczęło kropić. Na końcu wyjechał najważniejszy tego dnia zawodnik, czyli Ryan Douglas, ze swoją bardzo uroczą małżonką.
Prezentacja przebiegła dość szybko, bo deszcz padał. Spiker czytał zawodników od numeru 16 do 1, żeby na końcu oczywiście wyczytać szanownego Jubilata. Żużlowcy założyli kaski, wsiedli na motocykle, kilku z nich wykonało próbne starty i… tyle. Najpierw było 10 minut czekania na rozwój sytuacji, a potem deszcz lunął i zalał zawody.
Pozostało szybkim krokiem udać się na przystanek autobusowy. Byłem tak mokry, że zostawiłem w autobusie sporą kałużę. Później przejście piechotą na dworzec autobusowy i przez te 10 minut zlało mnie jeszcze bardziej. Hotel miałem w Birmingham, co oznaczało nieco ponad godzinną podróż. Znów zostawiłem po sobie kałużę w autobusie. Jako ciekawostkę dopowiem, że jakieś 20-30 km od Leicester drogi były zupełnie suche.
Po powrocie do hotelu pozostała rozpoczęcie suszenia ubrań i gorąca kąpiel. Poznałem też skalę zniszczeń, bo oprócz tego, że wszystkie rzeczy były do suszenia, przemókł mi plecak, mokry był aparat, program ma posklejane kartki. Taki to początek sezonu 2025…